Dissertation: DONE–DED

ในที่สุด
หน้าที่ดิชั้นของการเป็นนักเรียนที่นี่ก็สำเร็จเสร็จสิ้น

เมื่อพิมพ์จุด full-stop สุดท้ายไปก็กู่ร้องตะโกนออกมาว่า เสร็จแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

มัน Full-Stop จริงๆ และ Fulfilling อย่างบอกไม่ถูก
หนึ่งร้อยสิบเอ็ดหน้ามันแลกมาด้วยอะไรหลายอย่างจริงๆ
น้ำตาล่ะ ความเครียดล่ะ
(มะเร็งด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้)

แต่หนึ่งร้อยสิบเอ็ดหน้านั้นทำให้เราได้มาซึ่งอะไรหลายอย่างเหมือนกัน
ความรู้ ความเข้าใจ (เพิ่มขึ้นนิดนึง ยิ่งเรียนยิ่งรู้ตัวว่าไม่รู้อะไรอีกมา้ก)
ที่สำคัญคือ ความสุข มันอิ่มมากจนบอกไม่ถูก

อิ่มมาก...จนถ้าให้ย้อนเวลากลับไปคงไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ
เหนื่อย

วันพุธนี้คงจะไปหาซุปสุดน่ารักเพื่อพูดคุย ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเพราะต้องนำโพรโพซัลไปให้อ่าน

ไว้จะถ่ายรูปมาให้ดู
ต้องขอขอบคุณเอ๊กซี่ล่วงหน้าที่อาสาเข้าไปเป็นตากล้องให้

I’m Happy Beyond Words!!!!!

Ps. Mom, let me take care of a few things here and I will be home soon!!!!!!

: 05 Aug 2007 02:15 |  Comments (18) |  Close comments |  Report a problem

My heart still denies to let go

เพลง เข้ากันไม่ได้ ของมูซู (English Version)
คนเขียนเพลงเขียนขึ้นมาเพื่อชั้นโดยเฉพาะหรือเปล่า

One day, I woke up just to realize
That there is no more sunshine
And no more love in the sky…

Tried and tried to let go of what was mine.
Love that I thought was so fine
Keeps holding my heart,
won’t let go…

One kiss for good bye.
One touch for the last time.
Just one more chance to be in your life…

So deep, our love lies,
Brings tears to my eyes,
To realize we’re not meant for each other…

You walk right into reality
While my heart’s still wild and free,
Dreaming of love that’s not mine..

And now, we both chose our own lives.
Following our own Moonlights,

My heart still denies to let go…

http://www.ijigg.com/songs/V2DEGCFPB0

: 02 Aug 2007 01:42 |  Comments (3) |  Close comments |  Report a problem

Did I really write this?

PRESCRIPT:

Cursing my computer and rummaging through files
which stare back from My Document,
I found this…

I wonder…
Did I really write it?

Images, vivid images come with the poem…
4 years have past. I was in my second year…
White and back uniform, white and black images…

I was young, well, younger…
Angered by everything, thinking I could change things…
Thinking that writing this could change things…

I still feel the same but I lost the flame I used to kindle in my heart…
it has been replaced by something… truly indescribable…
I learn to let go, and bear the unbearable…

Have I lost myself somewhere along the years?
I used to write poems
Now I’m writing poem-within-a-poems…
Have I lost it?

Cursing my computer and rummaging through files
which stare back from My Document,
I found this…

I wonder…
Did I really write it?

=============================================

*Ode to our honorable student *

by Verita Sriratana

Dear honorable student, most precious and true,

We thank for your presence: your duties are full,

To step late in class with your new Prada shoes,

And dad’s Mercedes waiting, hungrily, burning off fuel,

Grabbing gold Gucci bag and a neat Nokia phone.

In your well-manicured palms and red lighted head,

Lies all our future, the journey to the unknown-

Destinies to be encountered many years ahead,

Your hard foreign tongue which swallows our language,

Singing loud their culture, shyly mumbling ours,

Still, ‘tis great delight to see you’ve managed-

To throw away your time, valuable shopping hours,

And be cultivated by our own poor sake,

Sincerely yours, poor farmers with rakes.

*จดหมายแด่ท่านผู้ทรงเกียรติ *

เรียน นิสิตผู้ทรงเกียติ นักศึกษาผู้ทรงภูมิ

ขอบคุณท่านยิ่งที่เมตตาอาดูร

แบกแอกภารกิจอันหนักหนา เราเข้าใจ

เยื้องย่างเข้าห้อง สวมปราดาคู่ใหม่ ของแท้ สายเสมอ

เบนซ์พ่อรอหน้าตึก เผาไหม้น้ำมัน สูบควันอย่างกระหาย

ห้อยกระเป๋ากุชชี ถือโนเกียรุ่นล่ากรีดกราย

แต่ในทุกห้วงสำนึก ท่านคงตระหนักดี

ว่าในอุ้งมืออันเอี่ยมอ่อง เล็บมือทั้งสิบที่ทำมาอย่างดี

ในหัวแดงๆ ผ่านทั้งดัด ทั้งยืด ทั้งยี

ชีวิตของพวกเรา อนาคตอันไม่แน่นอน

ขึ้นอยู่กับท่านเพียงผู้เดียว

บางครั้งท่านหักหลัง

กลับกลืนกินภาษาเราด้วยลิ้นอันแข็งกร้าว

กู่ร้องก้องของเขาดี กลับอับอายว่าเราลาว

ภาษาเราไม่สวย แต่จริงใจ

แต่กระนั้น

เรายินดีที่ท่านอุตส่าห์ปลีกเวลาอันมีค่า เสียสละอย่างยิ่งใหญ่

มาเข้ารับการศึกษาเพื่อประโยชน์และความเจริญ

เราซึ้งใจ

ด้วยความเคารพอย่างสูง

ชาวนาตาดำ

=============================================

POSTSCRIPT:

Yes, I did write it…
And I’ve lost myself
And I’ve gained myself…
but only in a different equation…

If what the Greek sage said is true,
that try as you may, you’ll realize that you
can never step into the same river twice,

It is so…
That you can never step into the same poem twice…

I did write such a poem,

I still do.

: 28 Jul 2007 00:25 |  Comments (4) |  Close comments |  Report a problem

Forgiveness

I said:

When you’ve forgiven yourself,
There’ll no one left for you to forgive
for no one can do you wrong.
No one can offend you with their wrath
nor with their words: “I hate you”
or “I won’t forgive you”
for they have no right to…
and for you’ve already forgiven them
when you’ve forgiven yourself.

But I also contradicted myself:

A fine statement, but I must add this…
for forgiveness does not come hand in hand
with oblivion.
I’ve forgiven myself, and I’ve forgiven you…
But I have never forgotten about me and you
When I’ve forgiven myself.
When you’ve forgiven yourself,
There’ll be no regrets.

I said:

The past, with all its pain and joy,
becomes a silhouette,
a part of the chiaroscuros
which highlights the present
for you’ve ceased being a part of the shade,
and, in turn started to shine in the here and now
when you’ve forgiven yourself.

But I also contradicted myself:

A great metaphor, but I must object,
For the shade of the past
still haunts my nights
and I still dream about the things
I have forgiven, hence,

Nothing have ever been forgotten
when you’ve forgiven yourself.

: 26 Jul 2007 21:54 |  Comments (2) |  Close comments |  Report a problem

My answer to your question

Some things should remain abstract.

The wrinkled bark marks the moment,
and breathes in your breath and mine,
and absorbs the very essence—
of what we understand as happiness.

Some things should remain abstract.

How can we, people from different culture,
speaking different language,
(One with less intricate conjugation,
the other with less intricate intonation)
understand each other completely?

“How do we make sense of the abstract”,you asked,
A metaphysical question…
Try as I may, I just can’t find
a plausible answer.

Some things should remain abstract, I suppose.

The leaves sway and the sky are painted red,
by the lanterns of heaven—
Beauty, simple and pure.

Some things should remain abstract.

Ducklings snuggle under the wings of their mother,
How can they communicate the abstract—
Love and warmth, universal and true?

Some things should remain abstract.

Me and you?
Love, philosophy, knowledge, compassion, kindness,
Life?

Some things should definitely remain, abstractly…
abstract.

The wrinkled bark marks the moment,
and breathes in your breath and mine,
and absorbs the very essence—
of what we understand as happiness.

This is how we understand abstract…

: 15 Jul 2007 06:36 |  Comments (3) |  Close comments |  Report a problem

Joss Stone IS soul

Yes, that’s the kind of music I’m talking about…

: 10 Jul 2007 19:29 |  Tags: Video |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

True Beauty

True Beauty

When you offer me your hand,
Which say, “Yes, I understand”

And when kindness from your eyes,
Touches me deep inside,

I know now where it lies-
This true beauty.

In a lingering tune,
In the mellow full moon,
In the joy of a mother,
Beholding no other,
Than her new born child.

In the rain which swells a farmer’s heart,
In patches of sweet-smelling grass,
Tender and mild,
Which bow,
To mark that spot you’ve been sitting.

In the veins on a father’s hand,
Which hardens in a fist,
As he commands,
That his son be punished.

In the quick embraces,
Before the party starts,
The clanging of the glasses,
As friends wash them afterwards.

Beauty lies not in French perfume,
Nor on smoothly painted faces.
Beauty is not to be crooned,
Nor attained
in any expenses.
Beauty can never be sought in any outlets,
Or fancy malls.

Come closer so my breath will tell you,
How beauty is natural like air.
It is always there.

Lean on me so my pulse will tell you,
How beauty is natural like love.
It always comes,
When you least expect it.

There,
Can you feel it?

Can you feel it
When I hold your strong hand,
And say, “I know you understand”

And when tears brim in my eyes,
As they reach the sublime…

Do you know now where it lies-
This true beauty?

: 06 Jul 2007 02:13 |  Comments (3) |  Close comments |  Report a problem

Tell me what we're gonna do now

You don’t have to make your mind up
I just wanna take my time with you
If that’s alright

Oh forgive me if I get too shy but
maybe you’re the reason why
I’m feelin’ butterflies

Somethin’ bout the look in your eyes
Oooh it just makes me feel so right

Well you’re my boy
You’re my joy
You’re my dream
I’m for ya
I adore you
you’re everything that I need
I love how you love me
If I’m made for you
you’re made for me
It’s too good to be
So tell me what we’re gonna do now

Funny how my world keeps spinnin’
sometimes you can be so silly
You know just how to make me laugh

You’re skin is so lovely
When you touch me
I know that you got my back

I feel so safe when you hold me
It’s like you know me

Well you’re my boy
You’re my joy
You’re my dream
I’m for ya
I adore you
you’re everything that I need
I love how you love me
If I’m made for you
you’re made for me
It’s too good to be
So tell me what we’re gonna do now

Oh right now
See baby I love how you make me smile
Don’t leave
Please stay awhile
Let’s make this happen
I don’t care how

Right now lets stay in the present
Can’t worry bout tomorrow cause today is a blessin’
The world in a state of aggression
I find calm in you
I see my mom in you
It’s like a feelin’ in da stomach
when you want it so bad
If you keep keepin’ it fresh
it ain’t gonna go bad
I been through the valley of love
Rolled the shores of cali
just to find peace of mind
Lookin’ to the sky
askin’ for at least a sign
Beautiful you came at such a decent time
when we combine
it’s like good food and wine
Flavorful yet refined
you remind me of the divine
So easy
Love can be lost and then found, like Stevie
I just love havin’ you around
you wearin’ a gown
I’m wearin’ a crown
pound for pound
we the freshest couple in town

Well you’re my boy
You’re my joy
You’re my dream
I’m for ya
I adore you
you’re everything that I need
I love how you love me
If I’m made for you
you’re made for me
It’s too good to be
Tell me what we’re gonna do

Tell me what we’re gonna do now

: 04 Jul 2007 03:56 |  Tags: Video |  Comments (1) |  Close comments |  Report a problem

Chapter 4, done

หลังจากที่ทำงานอย่างบ้าคลั่งติดต่อกันเป็นเวลานาน
ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับใครเขาเล้ย
ดิฉันก็เขียนวิทยานิพนธ์จบไปทั้งหมดหมื่นหกพันคำกว่าๆ
ถือเป็นความสำเร็จที่แลกมาด้วยเหงื่อจริงๆ

เหลืออีกสองบทเท่านั้นก็จะได้กลับบ้าน

เอ้า สู้ตายค่ะ
เหลือเฮือกสุดท้ายสองเฮือก (ใหญ่มาก) เท่านั้นนนนนนนนนน

Mom and everyone at home,
I’m getting closer and closer to the day when we will be happily together!! haha

wait for me!!

: 25 Jun 2007 03:43 |  Comments (2) |  Close comments |  Report a problem

I have my own Nissan and Coat of Arms

Introducing the Nissan Verita.

A European masterpiece that is a marriage of timeless design and modern amenities. The Nissan Verita is created for those who wish to make their own personal statement. At any cost.

A fusion of innovative convenience and classic features.
The Nissan Verita.

ก็รู้อยู่ว่า ชื่อชั้นกลายเป็นชื่อรุ่นของรถไป
แต่เมื่อวานเพิ่งมาเห็นรถจริงๆ
ก็สวยน่ารักดีอยู่ ทำทรงทำสีย้อนยุคเป็นรีโทรล่ะ
คาดว่าคนที่ชอบออสตินคงจะชอบรถทรงนี้

นี่ก็เครื่องหมาย coat of arms ชื่อชั้น คนส่งมาให้ไปเจอะเข้าที่เวปฮาร์วาร์ด
รู้สึกตัวเองพิเศษขึ้นมาทันใด มีทั้งรถ มีทั้งตรา
แต่ดิซเซอร์ไม่ถึงไหนไหนไหนไหนไหน5555555555555

I, Verita, am slacking again
อู้งานมาเล่นเกมส์ออนไลน์บ้างล่ะ
เดินเล่นนอนหลับทำตัวไร้ประโยชน์บ้างล่ะ
ดูข่าวไปก็ก่นด่าทักกี้ไปบ้างล่ะ
อ่านบลอคชาวบ้านและอัพบลอคอย่างนี้บ้างล่ะ

ไปดีกว่า
เข้ามาเขียนอะไรไร้สาระแล้วจากไป ฮ่าฮ่า

คิดถึงทุกคนนะจ๊ะ

: 22 Jun 2007 01:03 |  Comments (10) |  Close comments |  Report a problem