Past Simple Life (Thai Version) I

*ถนน*
เสียงนาฬิกาดังขึ้น ปลุกฉันจากฝันร้ายที่ไม่ได้ฝันถึงมานานหลายสิบปี เมื่อคืนฉันคงกินมากเกินไปเลยฝันอะไรเลอะเทอะ ไร้สาระ วันนี้เป็นวันดี ฉันต้องสลัดความกังวลใจทิ้งไปเพราะถึงอย่างไรมันก็เป็นเพียงความฝัน มันไม่อาจเกิดขึ้นจริงได้อีกแล้วในชาตินี้
“มาแต่เช้าเชียวตะวัน เรื่องทำบุญทำนานนี้ไม่เคยขาดเลยนะ ระวังบุญทับตายนะโว้ย” กิ่งกล่าวทัก เมื่อเห็นฉันเดินเข้าบ้าน บ้านกิ่งมักเป็นสถานที่นัดพบของเพื่อนๆ ในกลุ่มก่อนที่จะออกไปทำกิจกรรมด้วยกันเสมอๆ และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ปากเสียแต่เช้าเลยนะกิ่ง เธอนี้มันจริงๆ เลย จะไปทำบุญอยู่แล้วยังพูดจากวนโมโหอีก” ฉันบ่น
“แหม คบกันมาเป็นสิบๆปี ยังไม่ชินอีกหรือไง ปากฉันมันก็เสียอย่างนี้มาชาติเศษแล้ว” กิ่งเถียง
“จ้าๆ แม่ปากไม่มีหูรูด อืม แล้วคนอื่นมากันหรือยัง” ฉันถาม
“ยังเลย ใครเขาจะมาตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันล้างหน้าแปรงฟันเตรียมตัวโห่อย่างเธอ มานี้มา มาช่วยฉันจัดของบริจาคดีกว่า” กิ่งกวักมือเรียก
กิ่งและฉันเป็นเพื่อนรักกันมานาน เรารู้เรื่องราวทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตของอีกฝ่าย ทั้งดีและ ไม่ดี ครั้งนี้ กิ่งกับฉันและเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่ม ตัดสินใจจะไปทำบุญด้วยกันที่วัดพระบาทน้ำพุ จังหวัดลพบุรี เพื่อนคนหนึ่งเป็นคนออกความคิดเห็นว่า พวกเรามักจะทำบุญกับเด็กด้อยโอกาส คนพิการ หรือไม่ก็คนชรา แต่เราไม่เคยช่วยเหลือคนกลุ่มนี้เลย ฉันและเพื่อนๆ ในกลุ่มต่างก็เห็นด้วย คนกลุ่มนี้แม้จะอยู่ได้ไม่นานนักและสิ่งที่พวกเราทำอาจช่วยเหลืออะไรไม่ได้มาก แต่อย่างน้อย การที่เราเข้าไปช่วยเหลือเขาโดยไม่แสดงท่าทีรังเกียจ ก็น่าจะทำให้เขารู้สึกมีความสุขและมีกำลังใจต่อสู้กับโรคร้ายได้ โรคที่นอกจากจะทำลายร่างกายของเจ้าของที่มันอาศัยอยู่ ก็ยังทำลายจิตใจของเจ้าของให้หดหู่ทุกข์ทรมาน ที่ต้องนั่งรอความตายเพียงอย่างเดียว มิหนำซ้ำยังต้องเจ็บป่วยจากท่าทีรังเกียจของคนอื่นๆ อีกด้วย วัดนี้เป็นสถานที่หนึ่งที่พยาบาลรักษาคนไข้กลุ่มนี้ ผู้ที่ต้องทุกข์ทรมานจากโรคเอดส์ น่าเสียดายตรงที่วัดนี้ไม่น่าอยู่ในจังหวัดนี้เลย ไม่เช่นนั้นฉันคงสบายใจในการไปทำบุญครั้งนี้มากกว่านี้

ล้อรถที่เราใช้เป็นยานพาหนะเริ่มหมุนเมื่อเพื่อนร่วมเดินทางมาครบ แต่กงล้อในใจฉันกลับหมุนถอยหลังพาห่วงสำนึกของฉันย้อนกลับไปสู่อดีต ยิ่งใกล้จังหวัดลพบุรีมากเท่าไร ภาพความทรงจำที่เป็นเหมือนฝันร้ายก็ยิ่งชัดเจนขึ้นทุกขณะ

“เป็นอะไรตะวัน นั่งนิ่งเชียว บอกแล้วว่าให้ไปที่อื่นก็ไม่เชื่อ” กิ่งกระซิบถาม
ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เธอนะคิดมาก คงแค่เมารถ เดี๋ยวหลับสักงีบคงดีขึ้น ฉันรีบหลับตาแล้วปรับเบาะที่นั่งเอนลงเล็กน้อย ทำทีท่าเคลิ้มหลับกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงในจิตใจ
“เธอเคยเมารถที่ไหน นึกว่าฉันรู้ไม่ทันเหรอ ตะวัน” กิ่งบ่นพึงพำก่อนที่จะหลับตาของเธอลงเช่นกัน
ฉันเบนหน้าออกทางหน้าต่าง ป้ายทางหลวงบอกระยะทางยิ่งใกล้จังหวัดลพบุรีเข้าไปทีไร จิตใจฉันก็ยิ่งว้าวุ่น สับสน ฉันทำได้แต่เพียงพยายามสะกดความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ก่อนจะเป็นที่ผิดสังเกต

ลพบุรีเป็นจังหวัดบ้านเกิดของคนที่ฉันรัก เราคบกันเกือบหนึ่งปีแต่ก็มีเหตุต้องเลิกรากันไป เหตุที่ความสัมพันธ์ของเราจบลงไม่สวยงามนัก ภาพเหตุการณ์เก่าๆ จึงเป็นเหมือนฝันร้ายที่ติดตามหลอกหลอนฉันอยู่เป็นเวลาหลายปี เราสองคนแตกต่างกันมากเกินไป ฉันเคยอ่านเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งชื่อ “A Fiddler on the Roof” ในเรื่องผู้เป็นพ่อกล่าวตักเตือนลูกสาววัยแรกรุ่นที่กำลังปลงใจแต่งงานกับชายหนุ่มต่างชาติต่างภาษาว่า “A bird may love a fish, but where could they build a home
together ?” ถ้าแปลเป็นไทยก็น่าจะแปลได้ว่า “วิหคอาจหลงรักมัจฉา หากแต่มีที่ใดที่มันจะสร้างวิมานอยู่ร่วมกันได้”
ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจความหมายของประโยคนี้อย่างถ่องแท้นัก จนกระทั่งได้มาประสบด้วยตนเอง บางทีถ้าคนสองคนมีธรรมชาติที่แตกต่างกันมากเกินไป ก็อาจเป็นเรื่องยากที่คนสองคนนั้นจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข การที่ต่างฝ่ายต่างฝืนตนเองเพื่อพยายามที่จะได้อยู่ด้วยกัน อาจเป็นการทำร้ายให้อีกฝ่ายหนึ่งต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานก็เป็นได้ และก็อาจเป็นฉนวนทำให้ความรู้สึกและความสัมพันธ์ที่ดีงามต้องพังทลายลงไปในชั่วพริบตา

ฉันเดินทางมาไกลเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ เหลือบตามองริมถนน ป้ายทางหลวงบอกระยะทางใกล้เข้าจังหวัดลพบุรีมากขึ้น ภาพอดีตก็กลับชัดเจน แจ่มใสในห่วงสำนึกของฉันมากขึ้นเช่นกัน

: 11 Nov 2006 04:43 |  Comments (0) |  Report a problem