Past Simple Life (Thai Version) II

“พี่ๆ ไนท์มีอะไรจะบอก” เขากล่าว
“เรื่องอะไร ดีหรือไม่ดี ถ้าไม่ดีเอาไว้ก่อนนะ เรายังไม่พร้อมที่จะฟัง” ฉันตอบ
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้พี่ก็รู้เอง” เขากล่าวพร้อมกับเอื้อมมือปิดไฟ
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อ้าว มาทำอะไรที่นี่ละไนท์ ทำไมไม่เข้าเรียน” ฉันกล่าวถามอย่างประหลาดใจ
“ไนท์มาลาออกพี่ ไนท์จะไปเรียนรามแล้ว” เขาตอบ เดี๋ยวพี่ตามไนท์กลับไปที่หอด้วยนะ”
ฉันยืนงงอยู่พักใหญ่ รีบทำธุระของตัวเองแล้วตามเขากลับไปที่หอพัก เมื่อถึงหอ ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป เขาเก็บข้าวของทุกอย่างที่เป็นของเขาใส่ลงกระเป๋าเดินทางจนหมด เขานั่งอยู่ที่ปลายเตียงรอฉันกลับมา
“ไนท์จะไปไหน ไนท์ทำอะไร ทำไมไม่บอกเราก่อน” ฉันถามอย่างสับสนว้าวุ่น น้ำเสียงสั่นเครือ
“ไนท์ไปละพี่” เขาตอบแล้วก็หยิบกระเป๋าเดินทางเตรียมออกจากห้อง
ฉันเผลอรั้งแขนของเขาไว้ นัยน์ตาเริ่มมีน้ำเอ่อคลอ จนมองภาพเขาไม่ชัดเจน
“ไหนไนท์บอกว่าจะไม่ทิ้งเราไง เราอุตสาห์เสียเพื่อน ทิ้งเขามาเปิดห้องใหม่อยู่กับไนท์ แต่ไนท์กลับมาทิ้งเราไปแบบนี้”
เขาสะบัดมือฉันออกจากแขนของเขา “แล้วพี่จะให้ไนท์ทำอย่างไร พ่อแม่ไนท์เขาให้ไนท์ลาออก” พอกล่าวจบเขาก็เดินจากฉันไป
ฉันตามอ้อนวอนให้เขาอยู่กับฉันให้นานกว่านี้อีกสักนิดเพราะฉันทำใจไม่ได้ที่เขามาจากฉันเร็วเกินไป ฉันตามเขาขึ้นไปบนรถประจำทาง ตามไปนั่งที่นั่งข้างๆ เขา เขาก็ลุกหนีฉัน ที่แล้วที่เล่าจนผู้โดยสารทั้งคันรถเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ ฉันทนความอับอายไม่ไหวจึงลงจากรถและกลับไปที่หอพัก คืนนั้น ฉันต้องนอนในหอพักห้องเดิมคนเดียว ทุกตารางนิ้วเป็นที่ที่เขาเคยสัมผัส หมอนของเขายังคงมีกลิ่นของเขาอยู่ ฉันทนความอ้างว้าง ว้าเหว่ เดียวดาย และเสียใจไม่ไหว จึงหยิงมีดคว้านที่ฉันเคยนำมาแกะสลักพานไหว้ครูให้เขาจนเกือบได้รับรางวัลมากรีดข้อมือตัวอง โชคดีที่กิ่งเข้ามาเห็นทันจึงพาฉันไปยังโรงพยาบาล บาดแผลในวันนั้นยังคงทิ้งร่องรอยปรากฏให้ฉันต้องเจ็บปวดอยู่ลึกๆ จนถึงทุกวันนี้
สายตาพร่ามัวของฉันจับเข้ากับป้ายทางหลวงอีกแล้ว อีกไม่ไกลก็จะถึงจังหวัดลพบุรีแล้ว

“ฮัลโหล” เขารับสาย
“ฮัลโหล ไหนบอกจะมาหาเราทำไมไม่มาละ ให้เรารอเก้ออีกแล้วนะ” ฉันถาม
“ไนท์กลับบ้านพี่ พอดีรีบกลับเลยไม่ได้เอามือถือไปด้วย ขอโทษ ขอโทษ” เขากล่าว
“แล้วทำไมไม่บอกเราล่ะ ไนท์ทำอย่างนี้กี่รอบแล้ว ไนท์ไม่สนใจความรู้สึกเราเลยว่าเราจะรู้สึกอย่างไรบ้าง เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไนท์ต้องทำตัวแย่ๆ กับเราตลอดเวลาทั้งที่เราเป็นคนเดียวที่ดีกับไนท์มากที่สุด” ฉันระเบิดอารมณ์ใส่เขาแต่ก็ยังพูดไม่ทันจบเขาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“โอ๊ย ! พูดกันไม่รู้เรื่องแล้ว แค่นี้นะ” เมื่อพูดจบเขาก็วางสายใส่ฉันทันที ฉันรีบโทรกลับแต่เขาปิดเครื่องหนี ความโกรธ ความโมโห ความเกลียดชังได้เข้ามาแทนที่ความรักที่มีต่อเขาจนหมดสิ้น ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือเข้ามาแล้วพิมพ์ข้อความถึงเขาทันที “เงินทั้งหมดที่ไนท์ยืมไป ก่อนวันศุกร์นี้ต้องเข้าบัญชีเราไม่เช่นนั้นเรื่องถึงแม่นายแน่” ฉันพิมพ์แล้วก็กดส่งถึงเขาโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น สักพักหนึ่งเขาโทรกลับมาแต่คราวนี้ ฉันเป็นฝ่ายปิดโทรศัพท์หนีเขาบ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันลองเปิดโทรศัพท์มือถือ มีข้อความส่งมาถึงฉันตอนประมาณตีห้ากว่า เขาเป็นผู้ส่งมาอย่างไม่ต้องสงสัย
“ตาสว่างเสียที จะได้ไม่ต้องพูดมาก เรื่องเงินอยากฟ้องใครก็เชิญ ประจานความโง่ของตัวเอง” นั่นเป็นข้อความสุดท้ายที่ยาวที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้รับจากผู้ชายคนนี้ ฉันตัดสินใจโทรกลับหาเขา คราวนี้ ฉันเลยได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้เพิ่มมากขึ้นอีกมากมายนัก เขาบอกฉันว่าที่เขาต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยก็เป็นเพราะฉัน และที่เขาไม่อยากมาหาฉันก็เพราะเขาสะอิดสะเอียดที่ต้องใกล้ชิดกับคนอย่างฉัน เขาบอกว่าฉันทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้ตัวที่คอยให้คนอื่นเลี้ยง ฉันได้แต่นิ่งเงียบและพยายามฟังน้ำเสียงของเขา เพราะนั่นเป็นน้ำเสียงที่ฉันไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย อาจเป็นเพราะว่า ครั้งนั้นเขาจริงใจกับทุกคำพูดที่พูดออกมามากที่สุดน้ำเสียงจึงแปลกและแตกต่างไปจากน้ำเสียงที่ฉันเคยได้ยินมาทุกวันก่อนหน้านี้

: 11 Nov 2006 04:35 |  Comments (0) |  Report a problem