All 25 entries tagged Music

Het beste Nederlandse lied

WAT IS HET beste Nederlandstalige lied ooit geschreven?
Nee, dit is geen vraag voor de lezer, dit is retorisch. Bij herluistering staat het wederom onomstotelijk vast. Voor het beste nummer waren vier namen verantwoordelijk: Nijgh (tekst), De Groot (muziek), List, Shaffy (zang).

“Pastorale” kwam uit in 1969. Wat me het meeste verbaast is dat het nooit nummer één heeft bereikt in de top 40, en bleef hangen op plaats drie. De hoogste top 2000-notering die ik kon vinden was plek nummer vierentwintig in 2006. Het mag toch zeker wel een keer tussen de tien besten terecht komen!

Het sterke aan “Pastorale” is de samenhang tussen tekst, de dynamiek van de muziek en de karakteristiek gallende stem van Ramses Shaffy naast de zachte klanken van Liesbeth List. Zon zingt hier in wisselwerking met aarde:

Als ik de aarde ga verwarmen
Laat ik haar leven in m’n armen
Van sterren weefde ik het verre, aah het noorderlicht
Maar soms ben ik als kolkend lood
Ik ben het leven en de dood
In vuur, in liefde, in alle tijden
M’n kind ik troost je, kijk omhoog
Vandaag span ik mijn regenboog
Die is alleen voor jou

‘k Wil liever branden neem me mee
Wanneer je vanavond gaat slapen in zee
En vliegen langs jouw hemelbaan
Ik wil niet meer bij jou vandaan

Het orkest blaast in vele lagen. De hymne verheft zich. Keert dan weer terug naar één enkel instrument en de zalfende stem van List. Het lied komt tot een kolkende finale, als “kolkend lood”. Maar goed. Praten over muziek is als dansen over architectuur, zei een wijs iemand al eens. Dus luister zelf maar.

: 28 Apr 2008 14:32 |  Tags: 2008 Music Nederlands |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

Ten Albums That Shook the 1990s

Lo and behold! After due deliberation, I have finally decided upon the ten that will make it till the very end of times. Considering that: more than seven years have passed since the end of last century’s last decade, and it’s about time that we start canonising what’s Eternal & Unwithering; that I love top-ten lists; that music helps us to have a grip on time; that certain tunes make you melancholic since they formed the soundtrack of a particular period; that the nineties as a decade could represent just that interesting fin-de-siècle and fin-du-communisme dynamic…

I have resolved to act as the final arbiter on this matter and to choose the Ten Albums That Shook the 1990s, the Golden Ten, the Final and Authoritative Top Ten List of the 1990s. I shall no longer keep you anticipating.

1. Radiohead – OK Computer (1997)
2. R.E.M. – Out Of Time (1991)
3. dEUS – The Ideal Crash (1999)
4. Air – Moon Safari (1998)
5. Nirvana – Nevermind (1991)
6. Alanis Morissette – Jagged Little Pill (1995)
7. The Cranberries – No Need To Argue (1994)
8. Bush – Sixteen Stone (1994)
9. Radiohead – The Bends (1995)
10. K’s Choice – Paradise In Me (1996)

With a few sidenotes
All albums selected were to have been released and somewhat successful in at least two countries. This, of course, gives more than a slight bias for English-sung music.
Obviously a top ten of occidental, or better said, Western European and Northern American, music.
Despite the presence of American, Belgian, British, Canadian, French and Irish albums, Germany remains notably absent.

Interested to hear your comments, though they shall clearly not tear down the Authority with which these ten albums were carefully selected.

: 26 Oct 2007 15:52 |  Tags: 2007 English Music Reviews |  Comments (2) |  Close comments |  Report a problem

Troostmuziek

Een week of twee geleden prees Martin Bril in de Volkskrant het vochtige bos van de zomer als een plek waar het goed toeven is. Een aankondiging van herfst die komen gaat, een mooi groen plekje in de schaduw. Maar: bossen die altijd nat zijn, zo raadde hij ons aan, kunnen we maar beter mijden als de pest. Die deugen niet.

Het bos waar ik deze dagen elke morgen doorheen rijd is altijd nat. Toch kom ik er twee maal daags naar terug. Het is trouwens nogal moeilijk natte plekjes te vermijden deze dagen. De enige billijke voorspelling van het weer zou zijn: “Houdt U rekening met alles.”

Ik voel me op de fiets heen naar of terug van het werk vaak net een automobilist (zonder file dan, natuurlijk). Ik rijd gestaag door, zet mijn muziek op, en zing mee, net als een automobilist. Binnen een half uur ben ik waar ik zijn moet. Waarschijnlijk sneller nog dan een automobilist, gezien de tijdstippen van mijn reis. De muziek die ik kies voor bij het reizen is een heel ritueel, zogezegd een ‘gevoelig puntje’. Het is eigenlijk net zoiets als de juiste keuze aan cd’s in je auto hebben liggen. Zondagavond voor het begin van de week ga ik zitten en kies ik voor de week wat ik luisteren wil. Veel muziek verveelt me al als ik naar de digitale Windows-koffertjestitel kijk. Ik besloot deze keer maar eens een paar mapjes ‘onbekend album’ op mijn mp3-speler te zetten om mezelf te verrassen.

Aangenaam verrast was ik, toen ik het liedje hoorde dat ik niet kende. “Just breathe”, zong ze. Wat een krachtige en zelfverzekerde stem. Wat een creatieve melodie. Wat een vaardige rock. ‘Anna Nalick’ stond er op mijn schermpje. Ik dacht aan een vrouw type Melissa Etheridge, of Sheryl Crow of zoiets.

Bij nader onderzoek bleek het om een meisje van mijn leeftijd te gaan. Ze had gitaar leren spelen op de middelbare school en schreef haar eerste liedje toen ze in de vijfde zat. Bij het herbeluisteren van haar muziek klonken haar teksten ineens opvallend wijs. Ze heeft kennelijk in haar prille leven (laten we eerlijk zijn, met drie-en-twintig zijn we nog pril) alcoholistische vrienden, vriendinnen die steeds foute mannen vinden en liefdes die haar na een jaar nog in huilen doen uitbarsten doorstaan. En haar muziek heeft iets empathisch. Het is van een stijl die ik voor de gelegenheid maar even ‘troostmuziek’ noem. De zanger dan wel zangeres heeft iets meegemaakt dat vele anderen herkennen, zingt erover op een zalvende manier die het leed van lotgenoten verzacht en als je eigenlijk geen lotgenoot bent (en tot deze categorie behoor ik gelukkig veelvuldig) voel je je alsnog getroost voor leed dat je niet is overkomen. Andere exponenten van deze stijl zijn Feeder’s Comfort in Sound (de titel alleen al), Silverchair’s Neon Ballroom en K’s Choice’s Cocoon Crash. Het is adolescentenmuziek.

En ik luister ernaar, denk er iets van mezelf in te vinden, al weet ik dat het niet waar is. En fiets zo dromend door de regen naar huis.

: 16 Jul 2007 20:08 |  Tags: 2007 En Face En Profil Music Nederlands |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

Clinton in Hilversum

Last Sunday I went to see the guy on this photo. Or rather, he came to see me, because I didn’t have to go far to see him play. The legendary George Clinton gave a concert with his over ten-headed black men’s band, and he chose Hilversum as the place. So for well over two hours the man spewed his funky stuff out over the audience, which was going crazy. “Free you mind”, was the message,”“and your ass will follow.” For anyone acquainted with Frank Zappa, Captain Beefheart and the likes, this would be your thing. American extravaganza to be taken seriously.

Needless to say – but I will anyway – it was a wicked gig.

: 04 Jul 2007 22:31 |  Tags: 2007 English Music |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

Enkele van de beste albums van de jaren '90: Meer

Ik kwam er vandaag pas achter dat Grof Geschut niet meer bestaat. Maar vier jaar muzikale activiteit heeft wel een van de mooiste Nederlandstalige albums van de jaren ‘90 nagelaten.

In de trein op weg naar huis luisterde ik het eerste album Meer weer sinds lange tijd. Het doet me altijd weer wat om het te horen. Men schrijft het jaar 1999, ik zat op de middelbare school, en begon in mijn eerste bandjes te spelen. Op mijn verjaardag liet mijn broer me kiezen tussen twee albums: This is Hardcore van Pulp, of Meer van Grof Geschut. Een band wiens naam al eens gevallen was, een albumkeuze waar ik nooit spijt van heb gehad.

Meer heeft een heel direct, krachtig geluid. Het is het geluid van vakmanschap, en hoe gek het ook klinkt, een dergelijk geluid hoor je tegenwoordig niet vaak meer, ik zou het haast als iets van de jaren ’90 beschouwen. Muziek zonder opsmuk en aankleding bestaat nog steeds wel, maar dan kom je uit op iets minimalistisch, à la White Stripes. En tja, over de experimenten en waarin vele bands tegenwoordig verdwaald raken, wil ik niet eens beginnen.

Nee, Grof Geschut bracht iets anders: een doordringend, levendig en vaak melancholiek geluid, niet op zijn minst door het enigmatische stemgeluid van zangeres Leonie van der Klein. Sterke achtergrondkoortjes, fraaie strijkarrangementen alleen waar ze nodig zijn, hetgeen ze niet overdadig doet klinken. Gitaarrock met strijkers, ik kan alleen op het Engelse Bush (Razorblade Suitcase) komen die dit even vakkundig en toch op een eigen manier deden rond tien jaar geleden. Meer nodigde uit zich intens te laten beluisteren, en doet dit nog steeds.

Maar dat het niet lang ging duren, verbaast me eigenlijk niets. Ondanks erkenning van collega-muzikanten (GG deed tournees en concerten met o.a. Kane, Skik, Van Dik Hout en Bløf) hakte het er niet in bij het grote publiek. Bovendien zagen de bandleden het relaxt aan, misschien iets te relaxt. Ze bleven er maar nuchter onder. Twee bandleden verlieten gelijk na de opnamen van het eerste album de band. Ik interviewde Grof Geschut in 1999 in Hilversum waar ze voor een vrijwel lege zaal speelden. Ze bleven er onbewogen door, geloofden in wat ze deden, beloofden ons niet op zijn minst een culturele storm te brengen; maar we mochten wel een biertje met ze meedrinken.

Typerend ook hoe ze uit elkaar gingen. Na acht jaar en meer dan 250 concerten besloten ze dat ze eigenlijk maar vier jaar hadden bestaan.

: 31 May 2007 14:36 |  Tags: 2007 Music Nederlands |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

Barceloooonaaaa!

Forever in search of noteworthy and odd things related to my current city Barcelona, I recently heard Freddie Mercury and Montserrat Caballe with their memorable song “Barcelona” for the first time since years (I dare say: decades!). This song was performed during the ceremonies for the Olympic Games when they came to the city in 1992.

By the way, how many of you knew that Freddie Mercury was actually an Indian parcy originally named Farrokh Bulsara, who spent much of his childhood in Panchgani, India?

: 15 May 2007 18:36 |  Tags: 2007 English Music |  Comments (2) |  Close comments |  Report a problem

This Summer: Balaton Sound

Writing about web page http://www.balatonsound.hu

Quite a few like music festivals, and travelling in Eastern Europe has also become hip these days. Thus I thought the following might be of interest to some of you.

I received the press release from Sziget Cultural Management, a culture enterprise more widely known for the organisation of Sziget Festival in Budapest, each year in August on an island in the middle of the Danube.

They write: “First the market of ‘normal’ festivals is almost full in the region, but the interest in higher quality events is growing year by year. People are looking for events with better quality services and higher comfort standards. The location of BALATON SOUND is the perfect base for such standards: a beautiful green coast at Zamárdi with a sensational panorama of the Tihany peninsula.”

The festival, to be held between 12 and 15 July, boasts a nice list of international top acts, some less known than others but mostly good for a pleasant surprise. Among them are Basement Jaxx, Kruder&Dorfmeister, Saian Supa Crew, Nouvelle Vague, Junky XL. To name but a few. Also expected may be a number of high-quality, original and innovative Hungarian bands, among them Yonderboi’s former house band Zagar.

The festivals price is also a pleasant surprise. A four-day ticket for 58 euros can be mentioned among the festival’s advantages. As well the location, on lake Balaton’s tranquil shores (see photo). I am thinking: poor locals.

In any case, maybe this is something for you, if you were looking into going to Hungary anyway?

: 03 May 2007 18:45 |  Tags: 2007 English Music |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

All of Sudden, Manu Chao!

At times, a city like Barcelona has some amazing surprises for a simple student.

An average Sunday afternoon, bumming at home. Nah, not even that average cause it rains outside, so a game of football in the park is not an option. I check an email from a friend, she writes: “How´s Barcelona, been chilling with Manu Chao already?” I text an Erasmus friend to see what her plans are for the night, and she happens to write back: “Manu Chao is playing in the city today, tickets are only 10 euros! Wanna come along and see if there are any left?” I agree to come along but with little hope.

When my Argentinian artist housemate comes home and hears about the gig, he gets near-hysterical. Where? What time? He happens to have worked with Manu Chao three years ago! So off he goes, straight away! To call me an hour later, saying that it´s cool, we´re all on the guest list!

Yesterday night we saw an amazing gig. Rumba with frighteningly fast guitar solos on the nylon string. The tightest reggae, some ska, hiphop, a lot of energy and above all the infectuous enthusiasm of Manu, so close to his audience. He´s got a very special appearance, very charismatic.

And my housemate, the painter… later told me he met up with the band earlier on and even had dinner with them. I guess that right remained exclusively reserved for the artist among artists.

: 19 Feb 2007 15:46 |  Tags: 12007 English Music Reviews |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

Some of the Best Albums of This Century's First Decade

Twenty hours after my last entry, and again (or still?) sitting in the same library, I am doing some reading and listening to Wir Sind Helden.

The more I listen to it, this German band’s second disc, entitled Von Hier An Blind (From Hereon Blind), gives me instant bliss. In terms of my journeys of musical discovery over the last few years, they have been a move away from monocultured indie stuff to something different. Admitted, Wir Sind Helden are poppy and catchy, but their style has that certain lightness which makes you play an album over and over. Without ever seeming to get enough of it.

: 24 Oct 2006 00:44 |  Tags: 2006 English Music |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem

Nice Band

Writing about web page http://www.myspace.com/theripps

It´s been a while since I clicked my way through the Myspace community but it never disappoints. I don´t remember who, but someone mentioned very righty that the Kazaa generation has died a quiet death, and that Myspace is the new hip.

Anyway, the Coventry scene seems as I alive and kicking as it was when I left England before the summer. I encountered this band, the Ripps, and although I´m not sure if I saw them before, I really enjoy the “England feel” in the songs they´ve got up now. Go visit their website and have a listen what you think!

: 11 Oct 2006 19:11 |  Tags: 2006 English Music |  Comments (0) |  Close comments |  Report a problem