La Floresta

De trein kwam suizend tot stilstand bij een klein station. “La Floresta”, stond er op een blauw bordje geschilderd met witte letters. “La Floresta”. Het klonk als een Mexicaanse naam als in een film, een dorp waar de mensen de hele dag door langs de straat op bankjes zitten. De postbode wordt er alom gerespecteerd als een man van de wereld, kent er iedereen bij naam, en mag niet weg eer hij een bakje koffie heeft geleegd. De burgemeester is de boer met de meeste koeien.

Daar dacht ik allemaal aan in de halve seconde die het duurde voordat de deur van de trein open ging. En inderdaad, het stationnetje had wel wat Mexicaans, ook al zaten we hier midden in Catalonië, op weg naar Barcelona, en was ik bovendien nog nooit in Mexico geweest om mijn thesis te testen. Het muurtje langs het perron was anderhalve meter hoog, en tot het midden met een donkerrode verf besmeerd, daarboven wit. Erachter liep een rots stijl omhoog, waarop een cactussenbosje groeide. Zo stelde ik me het Mexicaanse dorp La Floresta voor.

Een meisje stapte in, ze zag er heel Catalaans uit. Donker haar, kleine oogjes. Best een mooi meisje om te zien. Ze ging zitten, opende een boek, en begon gelijk te lezen. “Toquio Blues”, stond er op de kaft, een Japans boek. Toen viel me iets op. Het meisje las het boek zoals ik nog nooit iemand een boek zag lezen. Ze hield het boek vlak voor haar gezicht, echt niet meer dan tien centimeter, en bij elke regel bewoog haar hele hoofd mee, als scande ze de letters zoals een machine. Ik kon dus precies zien hoe snel ze las, en wanneer ze een regel beëindigde.

En ze las behoorlijk snel. Ik telde de regels op één pagina van haar boek: het waren er zevenendertig, twee keer achter elkaar. Zo dicht met haar ogen op de pagina, dacht ik. Dat houdt ze nooit lang vol. Maar pas na ruim twintig minuten in sneltreinvaart (of eigenlijk zelfs sneller, gezien de geringe snelheid van de trein) met haar ogen langs de regels van haar boek te schieten, hield ze ermee op. Verveeld keek ze in het niets voor zich uit. Ze loensde een beetje. En bij de halte waar we allebei uitstapten ging ze vlug op tussen de massa’s mensen. Niemand wist dat ze uit La Floresta kwam.

: 21 Jan 2007 21:51 |  Tags: 2007 De Loze Kreet Empty Outcry Nederlands |  Comments (0) |  Report a problem